دیدم در آستانه دیدار سنتی پرسپولیس و استقلال در 15 فروردین 87 خوندن این خاطره شاید که نه حتما میتونه جالب باشه!!جالب باشه که بدونین توی جبهه هم
کری خونی بین پرسپولیسیها و استقلالی ها کم نبوده:


شهرفاو تازه فتح شده بود و سربازان دشمن گروه گروه تسلیم میشدند من و دوستم علی ناهیدی از یک هفته قبل از عملیات با هم حرف نمیزدیم شاید علتش خیلی عجیب غریب باشه ما سر تیمهای فوتبال پرسپولیس و استقلال دعوایمان شد!من استقلالی بودم و علی پرسپولیسی. یک هفته قبل از عملیات در سنگر طبق معمول داشتیم کرکری میخواندیم که بحثمان جدی شد علی زد به سیم آخر و یک نفس گفت شیش شیش شیشتاییا شیش شیش شیشتاییا
من هم کم آوردم و به مربیان پرسپولیس بد و بیراه گفتم بعد هم قهرکردیم و سر و سنگین شدیم.
حالا دلم پیش علی مانده بود از شب قبل از عملیات ندیده بودمش دلم هزار راه رفته بود که نکند علی شهید یا اسیر شده باشه دیگه داشتم رسما گریه میکردم که یکهو دیده بچه ها زدند زیر خنده از ستگر بیرون اومدم و اشکهام رو پاک کردم یکهو شنیدم یه عده ای با لهجه عربی شعار میدهند که:((پرسپولیس هورا استقلال سوراخ!!!))سرم را چرخاندم به طرف صدا.باورم نمیشد ده ها اسیر عراقی پا برهنه و شعارگویان به طرفمان میآمدند.پیشاپیش آنان علی سوار شانه های یک درجه دار سبیل کلفت عراقی بود و یک پرچم قرمز را تکان میداد و عراقی ها هم با دستور او شعار میدادند:
دویدم به استقبال علی.علی با دیدن من از دوش آن درجه دار عراقی پایین پرید و بغلم کرد تند تند صورت هم را بوسیدیم و علی خنده کنان گفت میبینی اکبر حتی عراقی ها هم طرفدار پرسپولیس اند هردو غش غش خندیدیم عراقی ها هم که نمیدانستند دارند چه شعاری میدهند با ترس و لرز همچنان فریاد میزدند:

آواره دشت جنون ::: سه شنبه 87/1/13::: ساعت 1:12 عصر